ابلاغ روستای چنگوره
ابلاغ روستای چنگوره را داشتم اول مهر بود یک روستایی مرا چند متری پایین تر برد و جاده ای خاکی را نشانم داد و گفت : بنشین و منتظر بمان تا شاید ماشینی بیایید. با چشمانم جاده را که دنبال کردم در میان دره ای باریک و عمیق گم شد. ترس عجیبی بر انسان مستولی می شد. اینجا کجاست؟تازه اینجا نیمه راه است و آن طرف این جاده خاکی به کجا می رسد ؟در میان آن دره باریک چه خبر است؟
در وهم سوالاتی بودم که در ذهنم رژه می رفت که صدایی مرا به خود آورد. پیرمردی بود سرحال که لبخند زیبایی به لب داشت. سلام گرمی کرد و من با توجه به شرایطی که داشتم به سردی پاسخ دادم .بعد از سلام اولین جمله ای که گفت این بود.معلمی؟
آن پیرمرد سر ایستگاه هم فهمید معلمم و این پیرمرد هم فهمید. نمی دانم اینها علم غیب دارند یا افراد غریب معلمن . گفت بنشین انشالله که ماشین می آید.گفتم مگر ممکن است نیاید؟ با لبخندی گفت انشالله می آید.
حدود یک ساعت فقط منتظربودیم ،حتی از آن طرف هم ماشینی نمی آمد که دلمان خوش باشد. پیرمرد که برایش زیاد هم مهم نبود از زندگی خود صحبت می کرد ،در یکی از روستاهای نزدیک قصاب بود و برای خریدن گاو به روستا می رفت.آفتاب به وسط آسمان رسیده بود و ما هنوز در کنار جاده خاکی منتظر بودیم.
پیچیدن یک نیسان آبی به سمت ما ،برق بر دوچشممان زد. بدون اشاره ما توقف کرد و با اشاره پشت را نشانمان داد.سریع سوار شدیم. پیرمرد رفت و روی تاج وانت روبه جلو قشنگ چهار زانو نشست و به من هم اشاره کرد که بیا اینجا. گفتم حاجی آنجا خطرناک است. من همین انتها، روی لبه چرخ می نشینم.لبخندی نثارم کرد و به سمت جلو چرخید.
چندمتری از حرکت ماشین نگذشته بود که گرد و خاک بلند شد. خاک روی جاده در حکم آرد بود و کاملاً پودری ،هرچه بر سرعت ماشین افزوده می شد شدت این گرد و خاک بیشتر می شد. کاملاًحالت گردش آن را در پشت وانت احساس می کردم. چشمانم می سوخت و خاک وارد دهانم شده بود و پشت سر هم سرفه می زدم.
نمی دانستم چکار باید کنم و فقط چشمانم را بسته بودم. و به زحمت نفس می کشیدم که ناگاه مچ دستم کشیده شد .پیرمرد مرا کشید و بالای تاج برد.مانند او چهارزانو رو به جلو نشستم و محکم میله های اطراف را گرفتم.اوضاع به کلی متفاوت شد.از عذاب درون طوفان شن رهایی یافته بودم و حالا درمقابل باد کوهستان لذت عجیبی می بردم.
وارد آن دره باریک و وهم انگیز شدیم.دیواره های اطراف که کاملاً عمود بودند منظره ای عجیب خلق کرده بودند.به سربالایی تندی رسیدیم که می شد جان کندن ماشین را برای گذر از آن به راحتی حس کرد.وقتی به بالای دره رسیدیم منظره ای بس فراخ مقابل چشمانم ظاهر گذشت که مرا کاملاً در خود محو کرد. همه چیز را فراموش کرده بودم و فقط نگاه می کردم. هیچ فیلم مستندی نمی توانست اینقدر زیبا و بدیع و با شکوه باشد.تک درختان داخل مزرعه ها از همان دور سلام و احوال پرسی می کردند ومن هم فقط با حرکت سرجواب می دادم.
بعد از گذراز چند پیچ تند و عبور از دره ای زیبا ناگهان روستایی مقابلمان ظاهرشد. با شعف خاصی گفتم خدا را شکر رسیدیم.
